film, 18 min. 53 sek., instalacja site-specific

Kateřina Konvalinová prezentuje krótkometrażowy film, dla którego inspiracją były formaty reality show i stand-upu. Praca eksploruje granice opieki psychologicznej – obszaru zakorzenionego w kultywowaniu indywidualnych potrzeb i dążeniu do indywidualnego spełnienia. Konvalinová przeciwstawia jej kulturę rave, ukazaną jako kolektywne doświadczenie wspólnotowości i oporu. Taniec staje się narzędziem przywracającym fizyczną siłę i radość życia. Na NARRACJE artystka stworzyła site-specific oprawę dla filmu, gdzie imprezowa atmosfera łączy się z medytacyjnymi fontannami w stylu DIY i innymi symbolami odmłodzenia, uzdrowienia i oczyszczenia. We współczesnym społeczeństwie, borykającym się z pandemią i złożonymi kryzysami ekonomicznymi, humanitarnymi i ekologicznymi, które według prognoz będą się tylko pogłębiać, wszyscy potrzebujemy terapii i uzdrowienia. Nie możemy w dalszym ciągu dążyć do postępu opartego na nadmiernym konsumpcjonizmie, wyzysku i nierównościach – aby przetrwać na tej planecie (i razem z nią), powinniśmy szukać bardziej zrównoważonych form wspólnotowości, w których szczęście jednostki idzie w parze z solidarnością z innymi istotami ludzkimi i nie-ludzkimi. Kateřina Konvalinová analizuje zbiorowe rytuały i ich potężny uzdrawiający i transformacyjny potencjał oparty na trosce, miłości i współczuciu.

Zdjęcia: Michal Blecha, Jiří Žák
Muzyka: Jana Chm
Dźwięk: Jan Vacek
Reżyseria i montaż: Kateřina Konvalinová
Występują: Anna Šmídová (terapeutka), Jana Baierová, Vanda Michalská, Velkej Táda, Erika Velická, Oskar Velický, Karolína Vojáčková, Franta Štindl, Kateřina Švejdová

Kateřina Konvalinová (ur. 1991) ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Pradze (2020), jest absolwentką Pracowni Intermediów prowadzonej przez Tomáša Vaňka, Jiříego Skálę i Jiříego Kovandę. Studiowała też semestr na Wydziale Teatru Alternatywnego i Kukiełkowego praskiej Akademii DAMU oraz odbyła sześciomiesięczne stypendium w Instytucie Sztuki w Yogyakarcie (Indonezja). Jej twórczość można opisać jako autobiograficzną fikcję, postrzegającą to, co osobiste w kategoriach politycznych. Punktem wyjścia są dla niej osobiste doświadczenia oraz amatorskie badania międzyludzkich i międzygatunkowych procesów i relacji. Artystka skupia się na tzw. małych rewolucjach życiowych (doświadczeniach zmieniających życie, takich jak zakochanie się, pierwsze doświadczenie z LSD, zły trip itp.), fizycznych i psychicznych oznakach naszych czasów (ból, lęk, zmęczenie, depresja) oraz narzędziach psychologiczno-terapeutycznych, takich jak pęknięcia, które mogą być wykorzystane do ponownej oceny obecnej sytuacji i dekonstrukcji status quo. Wideo i performans to yin i yang jej praktyki artystycznej.