W opuszczonej szklarni powstaje oniryczna sceneria, gdzie upływ czasu ulega zawieszeniu, a znane z codzienności przedmioty stają się aktorami dziwacznego teatru. Cezary Poniatowski buduje go przy użyciu starych, zmęczonych dywanów pozyskanych od mieszkańców Oruni i Gdańska. Dywany to nośniki przeszłości – w sensie metaforycznym i dosłownym, wszak przez lata chłonęły sytuacje, rozmowy i emocje, a kurz, brud i ślady użytkowania zmieniały ich wygląd. Artystę interesują procesy wegetacji i kompostowania, chwile wyczekiwania na przemianę. Z tej fascynacji powstaje ambiwalentne miejsce zdrowienia, nasycania się życiodajną energią. Jednoczesnego zaleczania, ale i hodowania lęków, czekania na przebudzenie.

Tytułowy „sztafaż” w malarstwie oznacza ogół przedmiotów i postaci ludzkich ujętych na obrazie, którego głównym tematem jest pejzaż. Ale tutaj sztafaż to także sugestia obecności człowieka w opuszczonej przestrzeni. Realizacja odbija echa dyskusji o przeszłości i przyszłości dzielnicy, jej potencjale i nieużytkach, nadchodzącej przemianie i związanych z nią nadziejach. Sztafaż to moment oczekiwania zanurzony w ziemi, która po zamknięciu festiwalu ponownie zapadnie w sen.

CEZARY PONIATOWSKI (on/jego) – zajmuje się głównie instalacją, rzeźbą i interwencjami site-specific. Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego praktyka rzeźbiarska balansuje na granicy tego, co znajome i niepokojące, skupiając się często na materialności, tożsamości i pamięci przedmiotów. Przekształca znane z codzienności i historii materiały, aż staną się one niejednoznaczne i niewygodne. Jego wystawy indywidualne organizowane były m.in. w Galerii Wschód w Warszawie, Bazylice San Celso w Mediolanie, Contemporary Art Centre FUTURA w Pradze czy CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie.