Sky Orunia była jedną z pierwszych prywatnych telewizji w Polsce. Działała w latach 1989–1996 i dotąd pozostaje niezapomnianą legendą okresu transformacji oraz fenomenem lokalnej historii i kreatywności. Realizacja Grażyny M. Olszewskiej przywołuje społeczną pamięć o tej telewizji.

Wspomnienia związane z emitowanymi przez Sky Orunia programami splatają się w instalacji z osobistą nostalgią. Pamięć indywidualna łączy się tu z pamięcią zbiorową, a historia telewizji z historią dzielnicy. Proponowane przez twórców kanału programy były niezależne, szalone, pozbawione ograniczeń – inaczej niż w przypadku komercyjnych stacji oferujących dziś formaty działające w sztywnych ramach licencji. Mimo braku koncesji (tę Sky Orunia uzyskała dopiero w 1994 roku) i działania często na pograniczu prawa, telewizja dzieliła się z widzami zasobami rozrywki, emitując na przykład filmy z kaset VHS czy relacje z lokalnych festynów. Różnym entuzjastom oferowała możliwość twórczego działania, wzmacniała sąsiedzkie relacje, stając się przy tym dumą dzielnicy. Telewizja – podobnie jak pamięć o niej – nie miała sztywnej ramówki ani jasno określonej struktury.

Współpraca: Adam Barwiński

Podziękowania dla Christiana Sampa, Agnieszki Haponiuk, Moniki Jarząbek, Grzegorza Bryszewskiego, Katarzyny Wasiutyńskiej za pomoc w realizacji pracy.

GRAŻYNA M. OLSZEWSKA (ona/jej) – artystka wizualna, kreuje rzeczywistości 3D, tworzy teledyski i filmy. Jest absolwentką Akademii Sztuki w Szczecinie oraz kulturoznawstwa na Uniwersytecie Śląskim. Laureatka nagrody głównej na festiwalu Młode Wilki 19 w Szczecinie. Jej prace były prezentowane m.in. w Trafostacji Sztuki, w CSW Kronika w Bytomiu, BWA Wrocław, na festiwalu Survival.