Michał Sosiński

BARDZO MOŻLIWE, ŻE NIC TUTAJ NIE MA
tablica, tekst, 2016
lokalizacja: skraj lasu na szczycie schodów

O kamieniu, pod który nie zajrzeliśmy
Stach Szabłowski

Festiwale sztuki w przestrzeni publicznej takie, jak NARRACJE, opierają się na idei odkrywania miasta. Do głębszych poziomów znaczeń i narracji miasta prowadzą nas artyści i ich realizacje. Tym właśnie tropem poszedł Michał Sosiński. Artysta chciał podnieść legendarny „Kamień czarownicy” z Biskupiej Górki i pokazać nam, co właściwie się pod nim znajduje.

Odczytałem zamiar artysty jako ironiczny, a nawet krytyczny, ale celny komentarz do festiwalowej poetyki. Na to, co robimy w ramach NARRACJI, można bowiem spojrzeć i w ten sposób: kręcimy się po dzielnicy, zaglądamy „pod każdym kamień”, szukając tajemnic i kontekstów, które być może nie istnieją nigdzie poza naszą wyobraźnią.

Kiedy przyszło co do czego, okazało się, że projekt Sosińskiego mówi o uwarunkowaniach festiwalowego formatu nawet więcej niż pierwotnie przewidywaliśmy. „Kamień czarownicy” znajduje się w lesie. Prowadzi do niego ścieżka wąska i wyboista, która w czasie deszczu robi się do tego naprawdę śliska. Po długich dyskusjach w gronie organizatorów zrozumieliśmy, że nie jesteśmy w stanie wziąć odpowiedzialności za bezpieczeństwo widzów, których posłalibyśmy tą drogą. NARRACJE odbywają się po zmroku. W ciemnościach na tego rodzaju ścieżkach o wypadek nietrudno, w lesie można się też zgubić.

Z podnoszenia głazu trzeba było zatem zrezygnować. To, co się pod nim kryje, pozostanie tajemnicą. A jednak jakąś wiedzę niezrealizowany projekt przynosi. Ujęta w ramy publicznej imprezy, sztuka pozostaje skutecznym wehikułem przekraczania zastanego porządku symbolicznego, ale i ten wehikuł napotyka na granice, których przekroczyć nie potrafi. To granica między pragnieniem poznania Biskupiej Górki, miasta i rzeczywistości, a obawą przed ryzykiem i dyskomfortem. Chcielibyśmy dowiedzieć się, co kryje „Kamień czarownicy”, ale nie chcemy schodzić z utartych szlaków na manowce, gdzie czeka nas nie tylko tajemnica ale i groźba połamania nóg oraz wejścia nie tylko w metaforyczne, lecz również w dosłowne, kolczaste maliny.