instalacja audiowizualna

Tatiana Kamieniecka: współpraca choreograficzna
Fundacja Świat Wrażliwy: współpraca przy realizacji projektu

Siedlecki Park Bema został utworzony w latach 60. XX wieku w miejscu starego cmentarza ewangelickiego. Po likwidacji nekropolii jedynymi punktami odniesienia w przestrzeni stały się rosnące wzdłuż dawnych alejek szpalery drzew. Zgodnie z ustnymi przekazami, dawni mieszkańcy Gdańska wykorzystywali je niczym fragment siatki kartograficznej: za pomocą tego specyficznego układu współrzędnych – odmierzając od poszczególnych drzew określone sekwencje kroków – odnajdowali miejsca nieistniejących już grobów.

Podczas NARRACJI wirtualnymi przewodniczkami po parku staną się członkinie lokalnej grupy tanecznej „Salsa”. Opracowane wraz z nimi ćwiczenia to swego rodzaju choreografia gubienia się oraz nawigowania w przestrzeni. Przekazywane na zasadzie głuchego telefonu instrukcje wiodą ku nieweryfikowalnym celom, łączą i modyfikują różne narracje, pozwalają zestawić dające złudzenie porządku spojrzenie z wysokości z oddolnymi próbami wydeptywania na mapie własnych ścieżek.

Marta Wódz – artystka sztuk wizualnych. Absolwentka Sztuki Mediów na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, obecnie w ramach studiów na Uniwersytecie Warszawskim i KU Leuven zajmuje się kulturą wizualną. Od 2018 roku jako reżyserka materiałów filmowych współpracuje z CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie. Laureatka Sekcji ShowOff Miesiąca Fotografii w Krakowie (2018), finalistka konkursu Fotobookfestival Kassel Dummy Award (2018) i Artystyczna Podróż Hestii (2017).

__

Cmentarz Barbary

Park noszący imię patrona sąsiedniej ulicy, Józefa Bema, mógłby z powodzeniem nazywać się Parkiem Barbary – wszak niegdyś znajdował się tu cmentarz patronki górników i dobrej śmierci. Poświęcona w 1869 roku nekropolia jako miejsce wiecznego spoczynku służyła mieszkańcom odległych Długich Ogrodów. Na czterohektarowej działce wytyczono 3 podłużne i 4 poprzeczne aleje, które obsadzono drzewami. W 1925 roku wybudowano tu dzwonnicę, na której zawieszono dodający powagi uroczystym pogrzebom dzwon z 1626 roku. Cmentarz zamknięto w 1946 roku, a 20 lat później zamieniono go w park. O przeszłości miejsca przypominają aleje starych lip i kasztanowców – drzew, pod którymi, zgodnie z wierzeniami, zmarli śpią spokojnie.