Grzegorz Drozd

Długie spojrzenie
rzeźby, 2014

Tytułowe Długie spojrzenie to pylon z wiązki światła, obrazujący wzrok dwóch patrzących na siebie kamiennych sów, stanowiący jednocześnie bramę wewnątrz przejścia na terenie głównego gmachu Politechniki Gdańskiej.
Sowa to samotny ptak żyjący na wszystkich obszarach Ziemi, o nadzwyczajnie wyostrzonych zmysłach węchu i wzroku. Króluje nocą. Od wieków uosobienie mądrości i jasnowidzenia, a także wiedzy tajemnej i grozy. Pierwsi mistycy wierzyli, że sowy mają w oczach świecącą substancję, która rozprasza ciemności i ułatwia widzenie, wskazuje zagubionym właściwy kierunek; samego ptaka prowadzi zaś księżyc.
Długie spojrzenie to samiec i samica krzyżujące wzrok. Ich pióra zbudowane są ze szlachetnego marmuru karraryjskiego, którego kryształowa struktura symbolizuje czystość intencji oraz bezkompromisowość w działaniu. Ich forma zrodziła się w wyniku mozolnego procesu uderzenia narzędzia o blok skalny, a szpony i dziób wykute zostały ze stali rozgrzanej do palącej czerwieni. Cytując autora pracy: Uderzenia ciężkiej dłoni kowala zapewniają im niezniszczalność.
Rzeźby te symbolizują spotęgowaną energię namysłu nad strukturą materii i jej przejawami. Ich świetliste spojrzenia przeszywają ciemność niczym mityczna nić Ariadny, której ciągłość wyznacza przebytą, jak i powrotną drogę.
Jak pisze sam autor: Przestrzeń to dziecko czasu, w którym zostaliśmy uwięzieni.

Grzegorz Drozd (ur. 1970) – mieszka i pracuje w Warszawie.
Malarz, artysta akcji i instalacji, fotograf. Czujny obserwator rzeczywistości, którą opisuje własnym językiem, budując niewygodne i zaskakujące sytuacje często bez scenariusza. Gracz z konwencją i rytuałem, wyprowadzający sztukę z nawiasu umowności. Manipulator, na własne konto deklarujący: „artysta to dla mnie banita społeczny i przestępca”. Twórca relacyjny, partycypacyjny, krytyk instytucji, autor dzieł będących wehikułem osobistych emocji.
W 2010 roku symbolicznie „opuścił” kulturę zachodu, kierując swą nomadyczną wędrówkę w stronę dalekiego południa Azji, poszukując „Utraconego Raju”. Po dwóch latach i pokonaniu ponad 100 000 km, powrócił do Polski.
W latach 1992-1995 studiował na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. Ukończył Wydział Malarstwa i Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 2007.
Brał udział w kilku rezydencjach artystycznych, między innymi w Pradze oraz Budapeszcie. Jest dwukrotnym stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz współzałożycielem projektu Zmiana Organizacji Ruchu.
W tym roku można było zobaczyć jego indywidualne wystawy w CSW Zamek Ujazdowski oraz Centrum Rzeźby w Orońsku. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych w kraju i za granicą – w krakowskim MOCAKu, Znakach Czasu w Toruniu, Waterside Contemporary w Londynie czy Gare Sauveur we francuskim Lille.