Gromadzimy się na wprost platformy lęgowej mewy siwej. W zimny festiwalowy wieczór ogrzewają nas promienniki podczerwieni. Niewidoczny dla ludzkiego oka przepływ energii ujawniają kamery termowizyjne. 

Temperatura reguluje szeroki zakres procesów biologicznych zachodzących w naszym środowisku. Wzrost i rozwój poszczególnych osobników, zachowanie gatunków i międzygatunkowe interakcje – wszystko to ma związek z temperaturą. Ma ona również wpływ na zmiany zachodzące w łańcuchach pokarmowych. 

Wzrost liczebności mew w naszych miastach to jeden z przykładów zmian w sieci naturalnych połączeń. Ptaki gniazdują na dachach budynków, żerują w portach, kolektorach ściekowych i na wysypiskach śmieci. A przecież mewy to ptaki wędrowne, które w związku z cyklicznymi zmianami warunków atmosferycznych i dostępnością pokarmu przemieszczają się między lęgowiskiem a zimowiskiem. Jaka jest jednak motywacja migracji w sytuacji ocieplającego się klimatu i w silnie przekształconym środowisku miejskim?

Zmarznięci gromadzimy się na wprost platformy lęgowej mewy siwej. Nad naszymi głowami ostatnie ptaki odlatują na zimowiska. Przez otwory imitujące pole widzenia mew spoglądamy na platformę – teraz jest pusta. Czy nowa para zamieszka tu wiosną?

Centrala (Małgorzata Kuciewicz i Simone De Iacobis) – studio architektoniczne proponujące możliwe scenariusze przyszłości. Architekci, Małgorzata Kuciewicz i Simone De Iacobis, tworzą projekty na podstawie autorskich odczytań komponentów przyrodniczych w modernizmie. Popularyzatorzy domu Zofii i Oskara Hansenów w Szuminie (od 2013), dorobku Jacka Damięckiego (od 2014), zespołu sportowego Warszawianka zaprojektowanego w Zakładach Artystyczno-Badawczych ASP (od 2016) oraz projektów Aliny Scholtz (od 2019). Obecnie pracują nad rekonstrukcją hydrobotaniki w architekturze. Współautorzy m.in. wystawy „Amplifikacja natury” w Pawilonie Polskim na La Biennale di Venezia 2018 (kuratorka Anna Ptak).

Natalia Budnik – architektka dla krajobrazu. Absolwentka Uniwersytetu Kopenhaskiego i tutor kursu Design by Management na tej uczelni. W latach 2014-2019 związana z kopenhaskim biurem projektowym – SLA (strategy /urbanity / landscape). Od 2019 prowadzi własną pracownię architektury krajobrazu w Warszawie. Współpracuje z biurami architektonicznymi i urbanistycznymi, artystami i instytucjami kultury, tworząc strategie krajobrazowe i roślinne w różnych skalach. Interesują ją projekty podkreślające fenomeny natury i jej procesy, w kreatywny sposób adaptujące dynamiczny potencjał zieleni.