Kooperatywnie stawić opór materii.
Zredukować aktywność, powstrzymać, spowolnić.
Nie dodawać, nie wytwarzać, nie wypełniać.
Ująć, zlikwidować, ograniczyć.

W obliczu otaczającego nadmiaru poddać się konstruktywnej,
twórczej rezygnacji, produkcyjnemu zaniechaniu.
W niewielkich społecznościach, kolektywnie rozpłynąć się w rzeczywistości,
rozproszyć.
Powściągnąć, usunąć, zdemontować.*

*Fragment tekstu Znikając. Deficytowe zdarzenie w okresie przejściowym pochodzącego ze zbioru Hipotezy awangardowe. Teksty i obrazy zebrane (red. Aneta Szyłak, wyd. Nomus 2017), który dla Elżbiety Jabłońskiej jest od lat najbardziej aktualnym manifestem.

Jak nie przerabiać Przeróbki? To pytanie kieruje Elę Jabłońską ku odkryciom i w obszar czułej obserwacji. Jak otworzyć to, co niedostępne, doświetlić to, co w półmroku. Zatrzymać na moment obraz miejsca, jego historii i osób, które je tworzyły.

Na dwa festiwalowe dni artystka zadomawia się w hali ZNTKiM, których historia sięga 1910 roku. Na chwilę osiada w miejscu, w którym przez ponad sto lat pracowało tysiące osób, które wypełnia energia przeszłości. Ela ogranicza tu swoje działania do minimum: czyta imiona i nazwiska pracowników i pracownic zakładów, wskazuje lokalizacje, obiekty i przestrzenie pełne pierwotnego, choć utrudzonego piękna.

Elżbieta Jabłońska – artystka sztuk wizualnych tworząca instalacje, fotografie, performanse oraz działania czasowo-przestrzenne. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, gdzie prowadzi zajęcia z rysunku intermedialnego. W swojej sztuce podejmuje ironiczną grę z przypisywanymi jednostce rolami społecznymi i mechanizmami funkcjonowania instytucji sztuki; poddaje refleksji zaangażowanie społeczne w obszarze sztuki. Dzieło traktuje jako obiekt relacyjny, którego sens i znaczenie mogą podlegać zmianom i negocjacji.