Agnieszka Polska

Ogród
wideo HD 11’07”, 2010, język polski (angielskie napisy)

Agnieszka Polska w swoich realizacjach często sięga do mechanizmów pamiętania, amnezji czy wyparcia, do zapomnianych historii i legend. Stylizuje swoje obrazy na pochodzące sprzed kilku dekad, fabrykuje materiały wizualne.
Ogród to kilkunastominutowy opis prawdopodobnego ogrodu. Narratorem filmu jest artysta (postać nawiązuje do Pawła Freislera, artysty aktywnego w latach 60. i 70. w środowisku neoawangardy, który w 1976 roku wyjechał do Skandynawii i zniknął z polskiej sceny artystycznej, a obecnie podobno opiekuje się ogrodem w Szwecji). Agnieszka Polska odbywa hipotetyczną wizytę w tytułowym miejscu. Stosując para-naukowy komentarz (głos zza kadru jest identyczny z produkcjami z kanałów Planet czy National Geographic) mówi nam o zniknięciu, odejściu. Natura jest metaforyczna, zachowuje swój ład, harmonię i cykliczność.
Pragniemy zwrócić uwagę na uniwersalność tej opowieści, którą możemy przyłożyć także do historii Wrzeszcza Górnego – niegdyś urokliwego letniska, miejsca pełnego gęstej, nawet egzotycznej roślinności, cudnych ogrodów.
Wrzeszcz, jak całe Wolne Miasto Gdańsk, niesie ze sobą historię wielu mieszkańców, którzy w dziejowym momencie musieli się odwrócić od swojego domu, miejsca swego urodzenia i zacząć wszystko do nowa.

Moje ulubione rzeczy
wideo HD 6′, 2010, język polski (angielskie napisy)

Moje ulubione rzeczy to film z tryptyku Trzy filmy z narracją. Polska w charakterystyczny dla siebie sposób wykorzystuje tu formę dokumentacyjną. Jest ona w przypadku NARRACJI kluczem do odbioru tej pracy. Efekt wizualny podbija fakt wyświetlenia wideo na jednej z elewacji starej, pobrzmiewającej echem świetności kamienicy.
Wchodzimy w ciemny zaułek podwórka, aby zobaczyć osobliwą kolekcję płynących w leniwym, uśpionym tempie przedmiotów. Przedmiotów wyciągniętych ze świata sztuki.
Jak sama je nazywa – ulubione, tworzą kolekcję poddanych namysłowi rekwizytów. W przypadku Polskiej chodzi o odbiór i interpretację sztuki, o niezrozumienie, o sprzeczne analizy. O wpływ przeszłości i przyszłości na każde dzieło.
W przypadku Narracji chcemy przywołać ideę kunstkamery / Wunderkammer, zbioru osobliwych przedmiotów, które mogły znajdować sie w okolicznych domach i dworach, odwołujących się często do alchemii czy magii. Zbiorów, w których współistniała nauka, legenda i sztuka. Zbiorów, które nie podlegały jednej możliwej interpretacji.

Agnieszka Polska (ur. 1985) – mieszka i pracuje w Warszawie.
Agnieszka Polska tworzy filmy, animacje i fotografie. Korzysta w nich ze źródeł archiwalnych bądź sfabrykowanych materiałów wizualnych. Często stylizuje obrazy na pochodzące sprzed kilku dekad. Częstym tematem jej prac jest historia sztuki – zwłaszcza z lat 60. i 70. – jej mity, trudne do zweryfikowania legendy, jak i mechanizmy pamiętania, amnezji i wyparcia w systemach konstruowania kanonów artystycznych.
Jej prace wideo często nawiązują do postaci zapomnianych (takich jak Włodzimierz Borowski czy Paweł Freisler), ale także do kluczowych osobistości sztuki XX wieku – Wolfa Vostella, Roberta Smithsona, Roberta Morrisa etc. W swoich realizacjach często opisuje nieuchronny proces deformowania języka artystycznego i zmiany sensu dzieła wraz z upływem czasu.
Absolwentka krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (pracownie Agaty Pankiewicz i Grzegorza Sztwiertni) i Universitat der Künste Berlin (klasa Hito Steyerl). W 2012 nominowana do prestiżowej nagrody Future Generation Prize. Jej indywidualne wystawy można było zobaczyć w ciągu ostatnich dwóch lat w Salzburgu, Edynburgu, Kijowie czy Warszawie.

© the artist, courtesy ŻAK | BRANICKA